1966'da İstanbul’da doğdu. İstanbul'da yaşıyor ve çalışıyor.
Bazen sevdiklerimize gönderebileceğimiz son şey ne yazık ki gözyaşı ve bir öpücüktür yalnızca.
Yani son bir veda…
Yitirdiklerimizin ardından çoğu zaman payımıza düşen (özellikle de kadınların payına) sesli, sessiz ağıtlar yakmak ve hüzünleri, özlemleri, acıları ve sevgileri mendillere akıtmak, onlara iz düşmektir.
Tıpkı ilkel çağlarda olduğu gibi bugün de çok geliştiğine inandığımız çağdaş dünyamızda ne yana bakarsak saman alevi gibi parlayan ve türlü bahanelerle çoğu zaman erkeklerin çıkardığı, kadınların ise sessiz çığlıklar attığı acımasız, çirkin savaşları görüyoruz.
Ben de bu işimle yıllardır (yaklaşık 5 yıl) hergün bir ritüeli gerçekleştirircesine performatif bir biçimde sıradan kağıt mendillere ve peçetelere veda öpücükleri kondurdum. Türlü nedenlerden dolayı artık uzakta olanlara, özlem duyulanlara, yitirdiklerimize özellikle de savaşlarda ölen haklı haksız herkese bir ağıt niteliği taşıyor bu işim.
Zaten savaşlarda haklı haksız olmadığı gibi kazanan taraf da olmaz, herkes kaybedendir.
